Het verhaal van Lumax Producties

werkten we bij bedrijven. Het waren mooie ondernemingen die met hun bouwwerken en producten bijdroegen aan de welvaart in ons land.

En wij? Wij fietsten met de wind in de rug naar ons werk.

met studieboeken met foto’s van medewerkers die lachend in de camera keken. Er was vertrouwen in marktwerking. Het was onze taak om de inzet van de ‘middelen’ te optimaliseren. Met gedetailleerde plannen, prestatiecontracten en schaalvergroting streefden we naar efficiëntie en effectiviteit.

Maar waar was het plezier, ruimte voor eigenheid en talent?

liep ten einde.

Er kwam meer grenzeloosheid, maar minder veiligheid. De overheid trad terug en er werd een groter beroep op zelfredzaamheid gedaan.

De klimaatcrisis brak uit.

We stonden op de drempel van nieuwe veranderingen: de digitale, de maatschappelijke.

Het nieuwe werken, het nieuwe leren, het nieuwe rijden, het nieuwe organiseren enzovoorts.

– Laten we experimenteren.
– Niet nu, zei de directeur.
– Jawel, want we raken de verbinding met onze medewerkers kwijt.
– Zeker, het is goed om het daarover te hebben. Maar doe het wel een beetje zachtjes.

dankzij boeken en informatie op internet. De goede ideeën, instrumenten en technologieën lagen voor het oprapen.

Het draaide om keuzes maken en actie ondernemen. Iedereen heeft een vrije keuze. Wij hadden dat ook.

We richtten Lumax Producties op.

de steun in de rug zijn voor organisaties die de transitie maken naar nieuwe manieren van samenwerken.

Naast de opgetogenheid over het opstarten van een eigen bedrijf, was er onzekerheid: krijgen we opdrachten?

we begeleidden veranderingen en waardeerden de mens en zijn ambacht, we hielpen bestuurders, deden interim management, verzorgden de communicatie over veranderingen en de dienstverlening.

Het ging goed. King of the world, dat gevoel.

en zo snel mogelijk, graag!

Daarom schoten we soms door of liepen we te ver voor de troepen uit.

Maar zonder verbinding met de mensen is er niets en zal er niets van komen.

de ruimte om hun eigen verhaal te vertellen. We nemen de tijd, zodat de mandjes niet te vol raken.

als je over de zee vertelt, willen mensen leren zwemmen.

we ontdekten de waarde van het ‘delen’ en nieuwe vormen van samenwerking. We gingen actief deelnemen in coöperaties en maatschappelijke initiatieven.

We leren daar veel van en die kennis delen we weer met onze klanten.

Mensen willen mooie dingen maken en betekenis hebben. Er staat nogal wat op het spel, nietwaar? Dat onze kinderen het straks minstens zo goed hebben als wij.